Woensdag en donderdag had ik een dipje. Het huilen stond me nader dan het lachen. En als je me vraagt waarom? Dan zou ik het niet weten. Ik kon er niet echt de vinger opleggen. Het waren, denk ik, meerdere dingen bij elkaar.
Sinds afgelopen week is het echt aan het dooien. Dat betekend dat het hier spekglad wordt. De sneeuw wordt water en omdat de grond nog zo koud is, vriest dit water in de nacht weer vast aan de grond. Echt verschrikkelijk. Ik ben zo bang dat ik val. Gelukkig hebben we van Ingeborg en Peter, Nordic Grip walking studs gehad. Deze doe je onder je schoenen zodat je een soort van spijkerbanden hebt onder je schoenen. Echt geweldig.
Het andere probleem was dat Flex helemaal is los geslagen. Ze mogen hier veel los lopen wat ook echt heel fijn is, maar….. hij eet alles wat los en vast zit. Eerst rent hij naar het voerbakje van Alfred de kat. Meestal is dit al leeg of staat binnen. Ze zetten het vaak binnen omdat Flex het anders op eet. Dan rent hij als een dolle naar het kippenhok. Daar wordt regelmatig een oude pan met restjes eten neer gezet. Dus ook die bak moet leeg. Gin Gin, de hond van hier, eet ook gezellig mee. Als ik hem roep dan komt hij niet, hij loopt zelfs van me weg als ik naar hem toe loop. Heel frustrerend. Dit werd echt van kwaad tot erger.
Ook ben ik de hele dag bezig met het aanpassen zodat niemand last van ons heeft. Dit zit in mijn hoofd en ik denk dat ik de enige ben die er last van heeft. Maar goed…..ik zal het los moeten laten.
Gelukkig heeft het maar 2 dagen geduurd.
O ja, er was nog wel iets positiefs. We hebben een winkel in Jessheim gevonden die spliterwten verkoopt, dus ik heb heerlijke erwtensoep gemaakt. Ook ben ik woensdag voor de eerste keer naar de schoonheidsspecialiste geweest. Mijn wenkbrauwen zijn weer mooi bijgewerkt.
De sneeuw schuift van het dak, we kunnen bijna niet meer naar buiten kijken. 
